Voor veel mannen is sporten - het nodeloos optillen van zware gewichten - dé manier om man te worden. Om te groeien. "Poast fyziek" roepen ze, om de tegenstander uit te dagen om ook zijn tieten te laten zien. Het is een nogal bijzonder spel waarbij ze complimenten van hun vrienden proberen te ontvangen omdat ze er "erg groot" uit zien. Hoewel het in essentie goed is om te sporten, kan je ook overdrijven. Wat is het nut van een opgepompt blok zijn, als je geen echte man bent? Je bent dan de gespierde man op kantoor. Vrij nutteloos, toch?

En niet alleen is het nutteloos, maar ook obsessief. Vijf dagen in de week gaan trainen voor "persoonlijke ontwikkeling". Dat allemaal om er achter te komen dat je nooit tevreden zal zijn met hoe je er uit ziet, omdat de échte kampioenen zoals Schwarzenegger een genetisch voordeel hadden en zich niet schaamden om wat spulletjes te gebruiken. Hij werd de beste bodybuilder in een tijd dat men de mannelijkheid van spieren nog waardeerde; nu is hij vooral populair om vrij tenenkrommende films die - net als zijn gouverneurschap - meestal nog een liberale boodschap dragen ook. Esthetiek is mooi, is leuk, maar wanneer het louter om het tillen gaat - met een verbetering van je mentale instelling, die zal ik ze geven - heb je er niet veel aan.

Dit is geen pleidooi tegen sport, tegen zelfverbetering of het hebben van een hobby die níet afhankelijk is van consumeren. Maar een waarschuwing voor de jongeman die denkt dat tillen hét verschil zou maken. Een gezond arbeiderslichaam is veel beter dan dat van een obsessieve bodybuilder. Dat, plus je streven naar het lichaam van een ander zal uiteindelijk genoeg reden voor ondergang zijn. Let een beetje op jezelf, onthoud dat je ook mag genieten en weet dat de weg die je aflegt belangrijker is dan het doel dat je probeert te bereiken.