“Bij de vierjarigen rollen de woorden ‘lockdown’ en ‘quarantaine’ er al vloeiend uit”, zo kopt de NRC. Het is triest maar waarschijnlijk waar. De coronadictatuur heeft de jeugd van tegenwoordig al dusdanig aangetast dat deze twee woorden niet meer weg te denken zijn uit hun vocabulaire. Even twee stukjes uit het artikel die het ‘mooi’ samenvatten:

‘Je mag geen druiven uit mijn broodtrommel pakken”, zegt Djady tegen Romy. „Dan krijg je corona.” De vriendinnen zijn vijf jaar – „bijna zes!” – en zitten in de kleutergroep van basisschool De Kleine Wereld in Nijmegen.

Wat weten ze nog meer van corona, vraagt juf Sandra Seising.

Djady: „Dat we thuis moesten blijven.”

Romy: „Je mocht niet buiten spelen.”

Djady: „En niet naar school.”

Romy: „Ik vind corona niet zo leuk.”

Het is een triest inkijkje in het basisschoolleven in tijden van corona. Dit roept fundamentele vragen op: moeten we dit willen? Is het te verantwoorden om deze kinderen psychisch te beschadigen ten behoeven van de ouderen. Als wij daadwerkelijk deze keuze aan de ouderen zouden voorleggen, wat zouden zij dan zeggen?

Heel concreet wordt er in het artikel genoemd dat ‘coronakinderen’ minder goed zijn in het herkennen van gezichtsuitdrukkingen, omdat iedereen met zo’n snotsnavel op rondloopt. De moeite met gezichtsuitdrukkingen herkennen werkt door in de sociale vaardigheden van het kind. Kinderen zullen hierdoor minder gemakkelijk contact maken met anderen.