De hoop van Frankrijk is klein, tenger, donker en draagt een geniepige glimlach onder zijn herkenbare, diep uitgehouwen gelaatstrekken. De journalist en schrijver Eric Zemmour lijkt op weg te zijn naar een hele serieuze deelname aan de presidentsverkiezingen van april volgend jaar. Hoewel hij zich nog niet officieel heeft gekandideerd, heeft hij zich in de peilingen aangesloten bij een groep poursuivants, die kans maken om de eerste ronde door te komen en in de tweede ronde de strijd aan te binden met de gedoodverfde favoriet, zittend president Emmanuel Macron. Waar Zemmour in juni op 5,5% en in augustus op 7% kon rekenen, staat de polemist in de peilingen nu zelfs op 18% van de stemmen. Hij heeft zich er daarmee tussen gevochten in een druk rechts speelveld met natuurlijk Marine le Pen van het Rassemblement National, maar ook een nog te bepalen kandidaat van de liberaalconservatieven van Les Républicains en dat is een fikse prestatie.

Een blik op de interne dynamiek van Frans rechts verklaart goed waarom. Les Républicains zijn door de hardrechtse wind van Brexit, Trump en Le Pen naar rechts opgeschoven, maar blijven neoliberale systeempolitici die de vergeten man, het echte hardrechtse electoraat, niet aan kunnen spreken. Le Pen kon dat van oudsher altijd wel, maar is de afgelopen jaren retorisch en intellectueel vooral een zwakke schakel gebleken. Rechts Frankrijk is Le Pen’s falen in de presidentiële debatten tegen Macron in 2017 nog niet vergeten. In Zemmour moet ze qua intelligentie en kennis haar meerdere erkennen. Zemmour buit dat uit door de voorvrouw van het Rassemblement National weg te zetten als een dommige, zwakke en vulgaire volksvrouw en dat verhaal slaat aan. De grote electorale kracht van de Algerijns-Joodse opiniemaker ligt ook meteen juist in het feit dat hij het tegenovergestelde van die eigenschappen vertegenwoordigt.

Zemmour is geen man van het volk, maar een intellectueel en bovendien de belangrijkste opiniemaker van rechts Frankrijk. Zijn boeken, die steevast de teloorgang van Frankrijk als onderwerp hebben, zijn bestsellers en met zijn dagelijkse nieuwsshow Face à L’Info trekt hij soms zelfs meer dan een miljoen kijkers. Zemmours ongezouten mening is zijn sterkste wapen, politieke correctheid heeft maar te wijken. Eric Zemmour spreekt altijd de harde waarheid. Er is geen links standpunt of hij heeft het wel aangevallen en geridiculiseerd. Soms was het grof, maar hij had altijd een punt. Uiteraard wordt hij daardoor verguisd door zijn tegenstanders en kan hij zwemmen in de ‘controverses’, maar voor de normale Fransen is hij toch vooral de man die zegt wat iedereen denkt en dat maakt hem populair.

Het bijzondere is dat zijn populariteit zich uitstrekt over zowel het traditionele burgerlijke electoraat van Les Républicains als de onderklasse die op het Rassemblement National stemt. Zemmour kan als nieuwe, frisse, vaandeldrager zowel de vergeten boer in Lotharingen als de diepgelovige kleine ondernemer uit het Loiredal, zowel de toiletjuffrouw in Toulon als de jonge ontwerpster in Rambouillet, aanspreken. Hij vertegenwoordigt de belofte dat het land eindelijk weer normaal en vertrouwd wordt. Hij zal de president worden die het land van vreemdelingen, aanslagen, misdaad en vergane glorie weer om zal zetten in een land van Fransen, vrede, veiligheid en arbeid. De banlieues worden opgeruimd, de moslims moeten kiezen tussen integreren en vertrekken en Parijs wordt weer de stad van de liefde in plaats van Detroit aan de Seine. Het is een verhaal dat na vier jaar onrust logischerwijs op sympathie kan rekenen.

Als het Zemmour lukt om zijn rechtse (en linkse) rivalen in de eerste ronde voor te blijven, dan moet de verassing van 2022 het in de tweede ronde opnemen in een een-op-een strijd met de man van het establishment, president Macron. Die voormalige Rotschild bankier was niet zo Jupiteriaans als beloofd en heeft vier hele zware jaren achter de rug. Hij kampt steevast met een lage waarderingsgraad van het Franse volk, maar uiteindelijk maakt dat niet veel uit want ook als impopulaire politicus is hij nog steeds de populairste politicus. Welke leider kan zich überhaupt meten aan de, vaak torenhoge, eisen van een Romaans land? Laten wij ons ook niet blindstaren op de gele hesjes. Die stemden in 2017 op Le Pen of, nog vaker, helemaal niet. Uiteindelijk kiest een meerderheid van de opgekomen stemmers de president. Is het ongenoegen over Macrons rodeorit groot genoeg om een machtswisseling te garanderen? De huidige peilingen wijzen op 45% om 55% in een tweestrijd tussen Zemmour en Macron. Dat is een soortgelijke peilingscore als Le Pen enkele maanden geleden nog haalde en dat suggereert groeipotentieel. De uitdager is dus helemaal niet kansloos. Een koude winter met peperduur gas en Macron gaat de lente in als absolute crisispresident van een verkleumd land.

Laten we dan ook bidden voor een koude winter. Niet in de laatste plaats omdat bekend is dat Zemmour ook best wat ziet in een aansluiting van Wallonië bij Frankrijk. Als we er nu eens een opsplitsing van heel België van maken, dan kan geen Nederlander zich nog een betere kandidaat voor het Élysée wensen.