Het idee van volksvertegenwoordiging is vrij simpel. Het zit in het tweedelige woord. De persoon in kwestie is iemand die (een deel van ) hetvolk vertegenwoordigt. Niet zichzelf - hoewel menigeen daar maling aan heeft -, maar een groep mensen. Ik wil verder ook niet HoofdLuis of ANTIFA modus gaan en pandheersers ontmenselijken, maar in het geval van stoelendans Wybren weet ik zeker dat dat deze keer niet hoeft.

Wibi diende namelijk een motie in om de pandzeugjes nog verder uit te knijpen. Hij moet wel gedacht hebben: “Dogecoin gaat weer omhoog, tijd om het van die sukkels af te pakken”. Laat huurmeesters de premie verhogen!

Helaas voor hem gingen zelfs zijn makkers van de VVD niet mee. De Manlet, gecuckt, staat mooi voor lul. Gelukkig mag de kansloze centengraaier met een paar jaar weer naar huis.

Hij had het allemaal, een goede kop, een snelle babbel en een jeugdige uitstraling, maar de politieke carrière van Sebastian Kurz, de jongste Oostenrijkse kanselier ooit, komt vandaag ten einde in een pijnlijke zweem van schandaal en schande. Vier jaar lang bestuurde de jonge virtuoos aan het hoofd van de Christendemocratische ÖVP het land van de Donau en de Alpen. De verkiezingen van 2017 brachten een coalitie met de nationaalpopulistische FPÖ en een voorbeeldrol voor Oostenrijk voor grote scharen rechtse Europeanen. Een samenwerking tussen de populisten en het establishment, centrumrechtse medewerking voor het beteugelen van immigratie en een gezonde democratie die een hervormingskoers in Europa voer, het bleek allemaal opeens mogelijk in het schone Oostenrijk. Toch was Oostenrijk niet zo schoon. FPÖ voorman Strache bleek voor publicitaire steun diensten te willen verlenen aan de Russen en het kabinet kwam ten val. Dus zwaaide Kurz behendig de andere kant op. Na een monsterzege in de verkiezingen van 2019 ging de christendemocraat in zee met de Groenen, die hij volledig wist te domineren. Feitelijk had de ÖVP het in het Oostenrijkse alleen voor het zeggen.

De vraag is of deze bliksemcarrière plaats had gevonden zonder het corruptieschandaal dat zich achter de schermen al die tijd voltrok, maar nu pas naar buiten is gekomen. Kurz bleek de architect van zijn eigen hype. In 2016, toen hij nog Minister van Buitenlandse Zaken was, had hij de mening opgevat dat de hoofdrol in de Oostenrijkse politiek eigenlijk aan hem zou moeten toebehoren. Met een groepje vertrouwelingen bekokstoofde hij toen het plan om een mediacampagne op te zetten met 1,5 miljoen piek staatsgeld. Kranten werden betaald om het merk Kurz te promoten en peilers werden omgekocht om zijn populariteit groter voor te doen dan echt het geval was. De mens, kuddedier dat hij is, kan tegen zulk psychologisch geweld niet op. De peilingen werden zichzelfvervullende profetieën, de toenmalige partijleider van de ÖVP moest wijken voor zijn Minister van Buitenlandse Zaken en Kurz werd kanselier. Het bleek een faustische zet waar het wonderkind maar vier jaar van heeft kunnen genieten. De druk van het bekend worden van de constructie heeft hem vandaag gebroken, al blijft hij vooralsnog partijleider. Het wrange lot wil dat hij wordt opgevolgd door, juist, Alexander Schallenberg, de Minister van Buitenlandse Zaken.

Zondag is het tijd voor een episch debat. Nee, geen Jared Taylor tegen E. Michael Jones of Vaush tegen Big Papa Facist. Maar een episch debat tussen Yernaz ''Ayn Rand genieter'' Ramautarsing en Bosniak ''George Bush is mijn held'' Pasha. De twee twitteraars gaan debatteren over de toekomst van het westen. Is onze westerse beschaving gebaat bij meer conservatisme of meer libertarisme?

A.s. zondag kunt u genieten in de twitter-space van QuinFour.

Nostalgie is een sterk wapen. Bij de Romeinse gemeenteraadsverkiezingen van 3 en 4 oktober was het Rachele Mussolini, de kleindochter van de oorspronkelijke goddelijke kale, die van alle kandidaten de meeste stemmen kreeg. De politica van de nationaalconservatieve Broeders van Italië kon op de voorkeur van 8.200 stemmers rekenen en dat is genoeg voor een zetel in de Romeinse gemeenteraad. Volgens haarzelf speelde haar achternaam echter maar een kleine rol in haar verkiezing, ze zou vooral met hard werken de aandacht hebben getrokken. Het feit dat ze in 2016 maar 657 stemmen kreeg geeft dat idee enige legitimiteit, maar Rome, dat altijd een sterke nationaalgezinde onderstroom heeft behouden, zal de naam vast niet over het hoofd hebben gezien.

Als rechts-geörienteerde redactie, zijn sommigen er misschien niet over uit wat ze van de staatssecretaris van Volksgesundheit vinden. Ikzelf wel: ik heb een gruwelijke hekel aan die vent. De grootste pretverpester van het kabinet, is het misschien wel. Paul Blokhuis is de platschedel achter de nieuwe alcoholwet, waardoor we geen pils meer kunnen halen in de bonus, en maakt nu ook influencer video's om jongeren af te schrikken.

Met een tenenkrommende shitpost, die ironisch, maar niet ironisch genoeg is, probeert Blokkentoren jongeren er van te overtuigen hun ID-kaart te laten zien aan de balie. Alsof ze daar zin in hebben bij een 50-jarige gezette kassadame. Natuurlijk niet. Van huis uit heb ik geleerd dat veel verbetering uit de opvoeding voortkomt. Laat die ouwe Paul dus eerst maar het goede voorbeeld zijn voor zijn kids.

Net zoals hun neven van het CDA, houdt de islamdemocratische partij NIDA het voor gezien. De partij, die vertegenwoordigd is in de gemeenteraden van Rotterdam (2 zetels) en Den Haag (1 zetel), heeft besloten niet meer mee te doen met verdere verkiezingen en wordt nu een lobbygroep.

NIDA begon ooit vrij machtig. Ondanks zijn status als meest conservatieve moslimpartij van Nederland, maakte het deel uit van een links blok in de Rotterdamse gemeentepolitiek. Etnische belangenverbanden gaan, zoals u weet, immers altijd boven ideologische belangenverbanden. Daarom kwam de lijsttrekker van NIDA, meneer Nourdin El Ouali, ook van GroenLinks, ondanks zijn complete gebrek aan affiniteit met progressivisme. Het verband klapte al snel over dat ene grote etnische hangijzer, de kwestie Israël-Palestina. Als waarachtig islamitisch heethoofd liet El Ouali zich iets te zeer door de zaak prikkelen en vergeleek hij de kolonistenkust, zoals op zo'n moment ook gewoon niet meer dan logisch is, met ISIS. Als waarachtige bangeschijters durfden de linkse partijen, van wie de mening over Israël stiekem zeer soortgelijk is, publiekelijk ook weer niet zo ver te gaan.

Het betekende het einde van de daadwerkelijke relevantie van NIDA. Niemand wilde meer met ze samenwerken en het vervelende was dat ze niet eens 'issue ownership' over Israëlhaat konden claimen, aangezien ze dat bij DENK subtieler en beter kunnen. NIDA had überhaupt last van DENK, want het constante floppen van hun verkiezingsdeelnames kwam sowieso door het olijke trio Kuzu, Azarkan, Öztürk, dat de moslimstemmers steeds voor hun neus wegkaapte. Volgens NIDA zit de falende parlementaire tak van de partij dan ook alleen maar in de weg bij het bereiken van een islamitischere samenleving. In de achterkamertjes denkt men meer te kunnen bereiken. Of dat waar is, valt heel sterk te betwijfelen.