Metro was vroeger altijd dat krantje dat je gratis aangereikt kreeg op treinstations, waar je één blik op wierp en het vervolgens richting een vuilnisbak mieterde bij de andere Metro-krantjes. Als je later op de dag weer huiswaarts ging zag je dezelfde krantjes andermaal naast dezelfde vuilnisbak liggen. Volledig natgeregend, gescheurd en versierd met brandgaten van misgegooide peuken. Zelfs de dienstdoende schoonmakers wensten ze niet aan te raken. Toen ik las wat Maarten van Rossem te zeggen had over 2G, te gast in het “Metro-panel”, herinnerde ik mij weer waarom ik altijd zo’n apart gevoel had bij dat krantje. Maar goed, laten we het over de inhoud hebben.

Werkelijk alles wat Van Rossem aandraagt is een wilde aanname, een vooroordeel of anderszins onredelijk. Te beginnen met zijn idee dat “mensen die zich niet wensen te laten vaccineren, daar ook maar de consequenties van moeten dragen”. Dat je dan bijvoorbeeld niet meer zou kunnen werken, deert hem niet: “Ik ken nog steeds geen steekhoudende argumenten om je niet te laten vaccineren.” Dat laatste zinnetje staat symbool voor het te gronde richten van de tolerante westerse wereld door diezelfde “tolerante” westerse wereld (hierover zal ik nog een andere keer schrijven). Er kunnen namelijk vele redenen zijn waarom iemand zich niet wil laten vaccineren, uiteenlopend van “de kans op bijwerkingen is in mijn leeftijdscategorie groter dan de kans op een ernstig ziekteverloop door het virus” tot “het is Gods wil of ik leef of sterf”. Vooral dat tweede argument is belangrijk om mijn punt te kunnen maken. Niet iedereen is religieus, maar wel bijna iedereen heeft een bepaalde levensovertuiging. Die levensovertuiging is iemands leidraad in het leven. Het allerbelangrijkste. De een wil zo dicht mogelijk bij de natuur staan en geheel zonder medicatie leven, terwijl de ander niet wil tornen aan zijn eigen leven of lichaam omdat dat de taak is aan hogere machten. Van beide gevallen kan je zeggen dat het een nobel streven is, maar deze overtuigingen worden je nu fataal: je bent niet langer welkom in de samenleving.

Waar is die uitsluiting precies het gevolg van? Voornamelijk van angst en verkeerde aannames. De angst van gevaccineerden voor ongevaccineerden enerzijds en de aanname dat vaccinatie de uitweg uit de “crisis” is anderzijds.

We weten allemaal dat zowel gevaccineerden als ongevaccineerden dragers kunnen zijn van het virus en het virus kunnen verspreiden. Vaak als je dit stelt, volgt onmiddellijk: “ja, maar de kans dat dit gevaccineerden overkomt is kleiner.” Dat kan, maar het maakt niets uit. Als één besmettelijke gevaccineerde naar een bioscoop, restaurant, kroeg, concert, festival, voetbalstadion etc. gaat, voornamelijk als het daar een beetje druk is en mensen door elkaar lopen, dan gaan er gegarandeerd besmettingen plaatsvinden. Daarmee kan een gevaccineerde evenzogoed een “gevaar” vormen voor anderen als een ongevaccineerde. Voorstanders van 2G moeten zichzelf de vraag stellen: als een gevaccineerde een andere gevaccineerde besmet, heeft de een dan de ander in “gevaar” gebracht?

Vaccinatie is duidelijk niet de “uitweg” waar velen op hadden gehoopt. Sterker nog, het haalt niets uit, zoals te zien is in Gibraltar, en het zou zomaar kunnen dat de grootschalige vaccinatiecampagne de situatie juist heeft verergerd.

Zoals Diederik Gommers al aangaf leidt 1G tot de beste resultaten. Maar testen wil Van Rossem niet: “Ik voel er geen bal voor om mij, nadat ik al tweemaal ben gevaccineerd en ik waarschijnlijk binnenkort ook nog een booster ontvang, dagelijks te moeten testen. Kom op zeg.” Ah, daar komt de aap uit de mouw. De 1G-strategie zou natuurlijk zijn inspanningen bij het voordringen voor het maken van een vaccinatieafspraak teniet doen. Je gelooft in de ernst van een virus, maar je gemakzuchtigheid weerhoudt je ervan het beste middel in te zetten. Dan geloof je er dus niet écht in dat het virus koste wat kost bestreden moet worden. Dat is maar spel. Als ik “dikke ik” zeg doe ik Van Rossem daarmee duidelijk tekort.

Het is september 2031. Zojuist is helaas een einde gekomen aan een prachtige zomer. De grootschalige vakantieparadijzen in beruchte oorden als Lloret de Mar, Albufeira en Chersonissos stromen langzaam weer leeg. De lever door de mangel gehaald alsof opa met zijn kolenschoppen aan het wiel draaide in plaats van oma, de longen kwalitatief beter geasfalteerd dan de nog verder verbrede A27 bij Amelisweerd, de maag weer geflexibiliseerd als een skippybal beroerd door Nikkie de Jager. Het moge duidelijk zijn: het was weer goed toeven. Voor hen die zwichtten voor de eenentwintigste boostershot van Pfizer uiteraard, die wereldwijd werd aangeprezen door een hologram van wijlen Joe Biden.

Vlak na de massale terugkomst in het thuisland hebben veel Nederlanders last van fysieke ongemakken. Velen hebben het gevoel een vakantie nodig te hebben om van de vakantie bij te komen. Echter is de lichamelijke toestand nog erger dan de klachten doen vermoeden: in sommige gevallen moet er zelfs een donororgaan aan te pas komen. Daardoor komen deze mensen onderaan een lange wachtlijst te staan, in de hoop dat er ooit een donororgaan beschikbaar komt. Maar in 2030 is de wachtlijst ook al gegroeid, net als in 2029 en 2028. Voor velen zal een donororgaan te laat beschikbaar komen. Het is uitzichtloos. Er moet iets gebeuren! Door de jaren heen is al het beschikbare onderzoeksgeld voor de wetenschap besteed aan nieuwe vaccins tegen corona. De ontwikkeling van kunstorganen is achtergebleven waardoor deze nog niet op grote schaal geïmplanteerd kunnen worden. Hubert Smuls, voorzitter van de veiligheidsregio 中華人民共和國西部, houdt een emotioneel betoog op televisie waarin hij iedereen oproept om een orgaan af te staan. Als zoveel mogelijk mensen een orgaan doneren kunnen vele levens gered worden. Iedereen wil natuurlijk graag dat opa en oma nog twee jaar langer kunnen leven. De overheid betaalt alles, dus aan de transplantatie zijn geen kosten verbonden. Je moet alleen zelf een datum prikken. Daarmee red je een mensenleven. Doe het voor de ouderen en de zwakkeren, de mensen die zelf geen orgaan kunnen missen!

Twee maanden later is het de elfde van de elfde, waarbij traditiegetrouw de meeste levers sneuvelen. Sinds de zomervakantie zijn er echter steeds meer mensen bijgekomen die een donororgaan nodig hebben. De vraag naar donororganen is bijna exponentieel gestegen. Deze nieuwe klap kan de zorg overduidelijk niet aan, want volgens velen is de rek al tien jaar uit de zorg. De chirurgen zijn moe en de voorraad adrenochrome is erdoorheen gejaagd. De eindverantwoordelijke minister, Helma Bloem-Schoen, organiseert een persconferentie waarin zij uitlegt dat het kabinet, sinds maart 2025 demissionair nadat het viel over de Stokslagenaffaire, maar sinds oktober 2028 tweevoudig demissionair - zonder tussentijdse formatie - als gevolg van de Hartslagenaffaire, heeft besloten tot het nemen van maatregelen. In de maanden na de persconferentie passeren onder meer de “intelligente cut-out”, de biologische klok en de fruitsapjesplicht, maar niets lijkt de vraag naar donororganen te doen slinken. Tot het weer voorjaar is. Er zijn weliswaar mensen gestorven, maar de vraag naar donororganen is sterk afgenomen. De maatregelen werken! Het demissionaire kabinet versoepelt daarom in de herfst, vlak na de zomervakantie, alle maatregelen, waarna de vraag weer stijgt. Toonaangevend adviesbureau GloboCorp stelt een vernietigend rapport op waarin het demissionaire kabinet wordt aangespoord verdere maatregelen te nemen, gezien steeds meer mensen een donororgaan nodig hebben. Hieruit komt het plan voort dat bepaalde activiteiten alleen mogelijk worden voor iedereen die minstens één orgaan heeft afgestaan of geaccepteerd, maar ook voor iedereen die elke dag bloed doneert. Daarin hebben mensen een vrije keuze. Zo kan men aantonen dat men geeft om zijn medemens en kwaliteit van leven serieus neemt. Veel Nederlanders maken onmiddellijk een afspraak bij “Afstaan voor Uitgaan”.

— — — 

Fedde Postma (26) logt in op NU.nl met de irisscan op zijn telefoon. Hij leest: “Demissionair kabinet voert orgaanchip in.” Zijn hart staat bijna stil, net als jaren geleden als slachtoffer van de Hartslagenaffaire. Het demissionaire kabinet voert een onderhuids donorcertificaat in waarmee een burger kan aantonen een orgaan te hebben afgestaan, succesvol een transplantatie te hebben overleefd of iedere dag bloed af te laten tappen. Hij leest enkele reacties.

Karin (48) roept: “Heel goed! Ik heb zelfs al twee organen afgestaan en heb daarmee mijn verantwoordelijkheid genomen! Als je geen orgaan afstaat is dat je eigen keuze en aan keuzes zitten consequenties verbonden!” Jens (29) reageert: “Niemand is verantwoordelijk voor het genezen van een ander. In de eerste plaats zorgt iedereen voor zijn eigen gezondheid en we hebben de zorg voor hen die daar niet in slagen. In plaats van te investeren in grootschalige orgaanoogst hadden we beter moeten investeren in een gezonde levensstijl. Het falen van de overheid wordt dus gemaskeerd door de schuld af te schuiven op mensen met een gezond lichaam die dat graag intact willen houden.” Karin: “Dan moet je wel de organen hebben. Trek jij even een blik nieren open?!”

Gerda (67) blèrt: “Als iedereen nou een orgaan had gedoneerd, dan hadden we al deze maatregelen niet nodig gehad!” André (47) reageert: “Ik maak mij zorgen over de hoeveelheid mensen die een donororgaan nodig hebben. We moeten ervoor zorgen dat we de jeugd meer kennis over gezond leven bijbrengen. Dit is dweilen met de kraan open. De beschikbare donororganen verkorten de wachtlijsten niet als er alsmaar nieuwe mensen op komen te staan.” Gerda: “De overheid heeft zich altijd al bezig gehouden met het promoten van een gezonde levensstijl. Nu beginnen met gezond leven verkort niet de wachttijd voor een donororgaan. We moeten nu het probleem oplossen. De rek is eruit!”

Jeroen (35) schrijft: “Ik zal never nooit een orgaan afstaan. Ik bepaal toch zelf wat er met mijn lichaam gebeurt? Mijn lichaam is van mij en niet van de overheid of een andere partij. Nu ze mij ook nog gaan dwingen ben ik er helemaal klaar mee.” Linda (49): “En weer een met een ikke-ikke-ikkementaliteit. Organen doneren doe je niet alleen voor de ontvangers maar ook voor de mensen die zelf geen organen kunnen afstaan. Het gaat om levensduurmaximalisatie voor iedereen en die bereiken we alleen door met z’n allen mee te werken. Zwaardere maatregelen veroorzaakt u zelf!”

Ward (27) stelt: “Het doneren van een orgaan is voor mij een veel groter risico dan de lengte van de wachtlijsten. Ik ben kerngezond, nooit ergens last van. Ik zorg goed voor mezelf. Die transplantatie zorgt er alleen maar voor dat ik risico loop op complicaties of zelf ooit in de problemen kom als ik onverhoopt onderaan de wachtlijst kom te staan.” Ruud (56) pareert: “Weer die complottheorieën. De kans dat u een complicatie krijgt is zo ontzettend klein. Praat met uw huisarts, consulteer een chirurg. Zij zullen u vertellen dat het gewoon veilig is!” Ward: “Voor jongeren is de kosten-batenanalyse voor transplantatie zeer nadelig. Juist gezonde jongeren hebben het meeste baat bij het intact houden van hun gezonde lichaam.” Melvin (32): “Bron?”

Jolanda (51) werpt op: “Of je nou voor of tegen donatie bent, het lijkt mij logisch dat wij allemaal gebaat zijn bij levensduurmaximalisatie. Ik erger me ontzettend aan het egoïsme. Als we in zouden voeren dat je geen beroep mag doen op zorg als je geen organen hebt gedoneerd piepen de meeste mensen wel anders.” Kevin (39): “Geen beroep op de zorg zonder transplantatie? Dan mag je dat ook niet als je een kettingroker bent, als je iedere avond de bar overeind houdt of als de medewerkers van de McDrive inmiddels je kenteken uit het hoofd kennen. Allemaal ongezonde levensstijlen die je zelf veroorzaakt.” Jolanda: “Dat is appels met peren vergelijken.”

Wilco (59) bromt: “Kleine groep die niets afstaat maar met grote gevolgen voor iedereen. Deze groep zorgt nog altijd voor de eindeloze wachtlijsten en dankzij hen kan straks de groep die wel netjes organen heeft gedoneerd zich weer aan beperkende maatregelen houden. De wereld op z'n kop. Simpele oplossing: donatieplicht.” Jesper (35): “Donatieplicht houdt in dat u de overheid toegang geeft tot uw lichaam om er vervolgens van alles uit te halen. Ongeacht waarvoor het is, want ja, het is verplicht. Ook bij uw kinderen, kleinkinderen etc. Voor wat? Die paar kettingrokers die ondanks dat ze aan zuurstofflessen geketend zijn nog steeds doorpaffen? Of is het mutileren van het lichaam het einddoel? U moet gehoorzamen want anders bent u niet meer welkom in de samenleving.” Wilco: “Als dat nodig is voor het garanderen van een maximale levensduur voor ons allen, dan doe ik dat. IK neem mijn verantwoordelijkheid. U duidelijk niet!”

Fedde wil net de NU.nl-app verlaten als hij zijn oog laat vallen op een nieuw artikel: “Demissionair kabinet aanvaardt uitsluitend organen van gevaccineerden”. Zijn verbazing is enorm. Alle ongevaccineerden, die sinds 2027 in het reservaat ten noorden van Franeker verblijven, kunnen nu geen orgaanchip meer krijgen. De zogenoemde 2G-regel is dus echt ingevoerd: gedoneerd of geaccepteerd leveren een orgaanchip op, maar getapt is als optie komen te vervallen. Fedde is in een jubelstemming. Emotioneel kijkt hij vanuit toren 13 uit over Franeker. Ooit zal de vrijheid komen.

Burgerrechtenorganisatie Bits of Freedom heeft weer drie personen genomineerd voor de prestigieuze Big Brother Award. Niemand minder dan demissionair minister Hugo de Jonge, demissionair minister Ferdinand Grapperhaus en demissionair staatssecretaris Alexandra van Huffelen maken kans op de felbegeerde titel. Hugo is genomineerd vanwege de invoering van de apartheidspas, Ferd maakt kans vanwege het “stiekem optuigen van een derde geheime dienst in Nederland: de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid”, terwijl Alexandra op de titel mag hopen wegens haar verantwoordelijkheid voor het afhandelen van de toeslagenaffaire.

Hoewel ik het niet helemaal oneens kan zijn met de nominaties, vind ik dat de naam van de prijs een vertekend beeld geeft. In het oorspronkelijke programma kunnen namelijk deelnemers weggestemd worden. Nu is het voltallige deelnemersveld weliswaar naar huis gestuurd - vanwege de afhandeling van de toeslagenaffaire nota bene - maar toch kijken we al maanden naar reality-tv rondom exact dezelfde personen. Daarnaast is het doen en laten van de genomineerden slechts giswerk, bijvoorbeeld doordat Hugo weigert met cijfers te komen wat betreft het percentage prikzwijntjes onder de IC-opnames, waar hij mede zijn coronapas op baseert. Bits of Freedom noemt dit “onvoldoende gemotiveerd”, maar ik heb het vermoeden dat het wel eens dezelfde reden kan zijn als waarom Mike werd weggestemd in Big Brother 2021, namelijk liegen.

Ik denk juist dat het heel belangrijk is om deelnemers middels spiegelwanden en camera’s in de gaten te kunnen houden. In een “goed functionerende democratie”, zoals men ons land graag noemt, is transparantie essentieel. Ik weet alles van jou en jij weet alles van mij. “Je hebt toch niets te verbergen?”

“De jongeren van tegenwoordig zijn lui en verwend.” Wie deze stelling wel eens gehoord heeft kan zich vast inbeelden door wie dergelijke teksten worden geuit. Niet geheel verwonderlijk is het dan met hoeveel gezucht en gesteun de eerste landelijke Monitor Mentale gezondheid en Middelengebruik Studenten - waarin de resultaten zijn opgenomen van een onderzoek van het RIVM, het Trimbos-instituut en GGD GHOR Nederland - werd ontvangen.

Uit het onderzoek blijkt dat 26 procent van de studenten “af en toe of vaker” de wens heeft gehad om dood te zijn, of te gaan slapen en nooit meer wakker te worden. Wel haasten de onderzoekers zich erbij te vermelden dat niet precies is vast te stellen in welke mate de plandemie hieraan heeft bijgedragen. Desondanks hoef je geen raketgeleerde te zijn om te kunnen beredeneren waar deze schrikbarende cijfers vandaan komen.

Als er iets is wat deze plandemie duidelijk heeft gemaakt, dan is het dat het leven hoofdzakelijk een last is en geen lust. Je leeft vooral in dienst van iets of iemand. Veelal een kunstmatig gecreëerde entiteit. Dat kan een willekeurige van hogerhand benoemde bewindspersoon zijn, maar ook ten bate van “grote thema’s” in de huidige tijdgeest wordt gehoorzaamheid afgedwongen. Zo hebben de aangedragen “oplossingen” voor de “klimaatcrisis”, de “migratiecrisis”, de “stikstofcrisis” en de “coronacrisis” een dermate grote impact op ons allemaal, dat het onmogelijk is geworden om je eraan te onttrekken. Er bestaan nauwelijks nog natuurlijke leiders waar je respect voor hebt of waar je tegenop kijkt. Waarbij je in het diepst van je hart de drang voelt om te volgen. In plaats daarvan zitten we opgescheept met omhooggevallen geflopte wethouders, moreel gecorrumpeerde HR-managers en vooruitgeschoven pionnen van de Nieuwe Wereldorde. Alleen nog mensen waarvan je je afvraagt: “wie is dit, waar komt hij vandaan en waarom heeft hij invloed op mijn leven?” De mensen die nu nog stoere verhalen vertellen over hoe ze vroeger onder hun dienstplicht uit zijn gekomen, die storten nu de jongste generaties in een leven van eeuwige dienstbaarheid: een leven dat volledig toegewijd is aan het dienen van de Doelen die door de Leiders in het leven worden geroepen.

De grote verantwoordelijken hiervoor zijn de generaties van de jaren ’50, ’60 en ’70. Met afstand de zwakste generaties ooit. Week gemaakt met zwijmelende verhalen over vrijheid, levensgeluk en wereldvrede hebben zij verdergaande liberalisering, ontkerkelijking en massa-immigratie in gang gezet, en hebben zij eindeloos materialisme, moreel nihilisme en cultuurrelativisme bepleit. De wortels van al deze fenomenen liggen al eeuwen achter ons, maar nooit is de wereld zo snel afgebrokkeld als in deze drie decennia. En de prijs wordt nu betaald. Men heeft zichzelf Doelen gesteld die koste wat kost moeten worden behaald, maar onderweg naar het behalen van die doelen wordt een spoor van destructie achtergelaten.

Om de Doelen van de liberale utopie te realiseren worden allerlei eisen gesteld aan jongeren. Zo moeten ze vooral zo lang mogelijk “doorstuderen”, want als je geen diploma haalt of “laagopgeleid” bent verdien je weinig geld, heb je geen toekomst en wordt er altijd op je neergekeken. Dit leidt tot enorme psychische druk bij studenten, omdat ze continu in een alles-of-niets-situatie belanden wanneer ze bijna buiten de boot dreigen te vallen. Er is dan ook geen vangnet. Om de studie te bekostigen moet bovendien een enorm bedrag worden geleend, gezien het leven van een student van armoedige flexbaantjes en schaarse, peperdure studentenflatjes aan elkaar hangt. “Een investering in jezelf” noemt menig VVD’er dit. Maar de diploma maakt geen einde aan deze situatie. Door een schrijnend tekort aan woningen en de enorme schuldenlast die de nieuwe “hoogopgeleide” arbeider met zich meedraagt, is woonruimte vinden alsnog een lastige opgave, laat staan voor de “laagopgeleide” of “ongeschoolde” arbeider. Vaak is men alsnog genoodzaakt om jarenlang samen met huisgenoten een huis te delen. En mocht je geen studieschuld hebben maar wel spaargeld, dan betaal je daar inmiddels negatieve rente over. Voor sommigen kan dit alles een gitzwart toekomstbeeld zijn.

Alsof het allemaal nog niet genoeg was, heeft de “coronacrisis” nog meer roet in het eten gegooid. De plandemie die vooral bestaat uit het constant opleggen van ingrijpende maatregelen om te “voorkomen” dat de ouderen en zwakkeren in de samenleving “besmet” raken en komen te overlijden. Wie zijn het dus die komen te overlijden? Voornamelijk de eerder genoemde generaties en ouder. De generatie van de dikke ik. De chronische levensgenieters. De weldoeners die vanuit hun eindeloze barmhartigheid Doelen hebben gesteld voor de wereld. Zij met het eeuwige Zwitserlevengevoel en hun royale afbetaalde koopwoning met voor- en achtertuin die van één inkomen te betalen was. De generatie die in groten getale voorstander is van de coronapas op de werkvloer en in het onderwijs, die de jongere generaties nog verder in een isolement zal drukken dan uit het onderzoek is gebleken. De generatie die gromt en briest dat de jongeren tegenwoordig allemaal lui en verwend zijn. De generatie die stampvoetend schreeuwt om solidariteit.

Aan welke wereld neem je deel en hoe ziet het leven in die wereld eruit? Waarvoor leef je, of voor wie? Steeds meer jongeren prikken door de façade van het liberalisme heen. Zoals ik al zei hoef je geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen waarom ruim een kwart van de jongeren levensmoe is.

Het is weer Black Friday in de ziekenhuizen, weet de NOS ons te vertellen. Dat kan maar één ding betekenen: de reclames vliegen je om de oren.

“De ziekenhuizen slaan alarm!”

“Het wordt weer een gekkenhuis!”

“Eén halen, twee besmetten!”

Gedurende de hele plandemie wordt ons al verteld dat er een capaciteitsprobleem in de zorg is. En niet alleen nu, gezien voor exact deze situatie al jaren wordt gewaarschuwd. Maar wat is nu eigenlijk het probleem?

Er zijn in Nederland vele sectoren die het wel eens zwaar te verduren hebben. Neem bijvoorbeeld de postbodes rond kerst en oud en nieuw, die een karrenvracht aan kerstkaarten moeten bezorgen. Iedereen weet dat je kerstkaart iets later kan aankomen, maar daar houdt men dan ook rekening mee. Hetzelfde geldt voor pakketbezorgers met Sinterklaas, kerst en vaderdag/moederdag. Als je te lui of en te laat bent om zelf dingen te kopen, dan ben je afhankelijk van de pakketbezorger. Als die het te druk heeft - omdat jij niet de enige bent die liever lui dan moe is - dan is het vooral jouw eigen probleem als de haastig aangeklikte Chinese rommel een paar dagen te laat in de vuilcontainer in de voortuin wordt gemieterd omdat je porno aan het kijken was toen er werd aangebeld.

Waar ik hierboven veelvoorkomende en herkenbare zaken schets, zijn er ook nog toevalligheden in het leven. Als er onverwacht een tekort aan hoveniers ontstaat kan het gebeuren dat je tuin overwoekerd raakt als je geen tijd of zin hebt om zelf te snoeien. Als Polen plotseling in Blitzkriegvaart uit de EU stapt kan het gebeuren dat je stucpasta niet tijdig op de muur belandt. Als de lokale vuilnismannen tot diep in de nacht met uiterste precisie het gevonden drugsafval vernietigen kan het gebeuren dat de ratten een paar dagen wat meer te eten hebben. In al deze gevallen moet je je verlies nemen, rekening houden met de situatie en vooral zelf een oplossing verzinnen.

Maar o wee als de zorg het te druk heeft. We MOETEN de zorg ontlasten! En er is ook nog ziekteverzuim! De zorg: structureel ondergewaardeerd, maar als het even uitkomt de heilige graal van werkend Nederland.

In iedere sector met een personeelstekort worden diensten afgeschaald. Als de agenda van een hoveniersbedrijf vol zit zal de overheid echt niet bepalen dat zoveel mogelijk mensen hun tuin maar moeten betegelen. “Maar er komt morgen bezoek en ik wil een gesnoeide heg!” Ja, dat is heel jammer. U wilt dat er een service wordt verleend die niemand kan bieden. De hovenier heeft vaste klanten en daarbovenop nog wat ruimte voor eenmalige klussen, maar daarna is het vol. U maakt een afspraak en sluit netjes aan in de rij. Achteraan.

Ik word ontzettend moe van egoïsme en hebzucht. Blijkbaar zijn er in Nederland gewoon niet genoeg mensen die geïnteresseerd zijn in het verlenen van zorg. Dat kan allerlei oorzaken hebben, maar feit is en blijft dat het er blijkbaar te weinig zijn. Dat betekent dat niet iedereen kan krijgen wat hij wil hebben. Sterker nog, volgens het artikel verdubbelt het aantal mensen dat de komende jaren zorg nodig heeft. Het wordt dus hoog tijd dat de zorgsector zich gedraagt als de hovenier: de reguliere zorg wordt verleend, maar aan de overige klussen, waaronder corona, zit een limiet. En bespaar me alsjeblieft het kleinzerige, moralistische gejammer: er zullen dan uiteraard mensen overlijden. En dat is niet erg. Magere Hein komt ons allemaal halen, maar sommigen gewoon net iets eerder.

Code zwart is gewoonweg een gevolg van ons eigen handelen. We stemmen bijvoorbeeld op de verkeerde partijen. Liberale partijen die verkeerde interesses aanwakkeren, teveel jongeren warmdraaien voor een kantoorbaan en te weinig voor onze essentiële voorzieningen. Dat betekent dat Nederland daar de gevolgen van moet voelen. Alleen als het écht niet anders kan zullen mensen inzien dat het anders moet.

Als ik in de zorg zou werken had ik met gigantische neonverlichting op de gevel geschreven: “Wees er snel bij, want op = op!”

Het is november 2026. Langzaamaan beginnen de bomen hun blaadjes te verliezen. Alsmaar korter worden de dagen, nu de zon eerder verdwijnt. De temperatuur is echter niet koud te noemen. Eigenlijk is het nog vrij warm, zo met de winter in aantocht. Deze melange van vroeg invallende duisternis en aangenaam weer, zorgt ervoor dat de misdaadcijfers op een ongebruikelijk hoog niveau blijven hangen. Hoekjes, portiekjes en tunneltjes in de wijk zijn het decor van allerhande criminaliteit. Het tafereel heeft iets weg van de vrijmarkt op Koningsdag.

De wijkagent heeft er zijn handen vol aan. Iedere avond en nacht patrouilleert hij met zijn zaklamp door de buurt op zoek naar verdachte figuren. Zo af en toe kan hij er een arresteren. Vrijwel altijd is het een dealer met overgewicht, die nauwelijks kan wegrennen voor de arm der wet. Na dit enkele weken zo volgehouden te hebben, realiseert hij zich dat het niet heeft geholpen. Integendeel: meldingen van verdachte situaties nemen alsmaar toe. De wijkagent - behorend tot een uitstervend ras - is moe van het vechten tegen de bierkaai. Er moet iets gebeuren! Door de jaren heen zijn politiebureaus wegbezuinigd en ondanks behoorlijke inflatie zijn de salarissen nauwelijks gestegen. Uitzichtloze administratieve rompslomp heeft zelfs enkelen van de trouwste dienders weggejaagd. De politie is letterlijk verworden tot een papieren tijger. Hubert Smuls, voorzitter van de veiligheidsregio West-EU, adviseert daarom iedereen om bewakingscamera’s op te hangen. Zo blijft iedereen beschermd, want wetenschappers hebben ontdekt dat camera’s leiden tot 90% minder criminaliteit. Als u zoveel mogelijk camera’s ophangt in en rondom uw huis, is dat goed voor uw eigen veiligheid, die van uw medemens én voor dak- en thuislozen die zelf geen huis hebben om camera’s in op te hangen. Camera’s zullen gratis worden verstrekt door de overheid en er komt twee keer iemand langs om ze te installeren. Daarna bent u voor altijd beschermd.

Een paar maanden later breekt de zomer aan, traditiegetrouw het seizoen met de meeste criminele activiteit. De misdaadcijfers zijn sinds afgelopen winter exponentieel gestegen. Misdaad loont immers: er is nauwelijks blauw op straat, dus lokale boefjes kunnen vrijelijk muteren tot er heuse maffiabazen ontstaan. Met enkele vermommingen en andere voorzorgsmaatregelen kunnen de camera’s namelijk eenvoudig worden genegeerd. Zodoende, ondanks vele investeringen en inspanningen, staat het politiekorps op omvallen. Gevangenissen puilen uit en taakstraffen worden massaal afgebeld. De eindverantwoordelijke minister, Helma Bloem-Schoen, organiseert een persconferentie waarin zij uitlegt dat het kabinet, sinds maart 2025 demissionair nadat het viel over de Stokslagenaffaire, heeft besloten tot het nemen van maatregelen. In de maanden na de persconferentie passeren onder meer de “intelligente lock-up”, de middagklok en de ooglapjesplicht, maar niets blijkt te werken tegen criminaliteit. Tot de winter aanbreekt: de misdaadcijfers dalen en alles lijkt weer terug te gaan naar normaal. De maatregelen werken! Het demissionaire kabinet versoepelt daarom in de lente, vlak voor de zomer, alle maatregelen, waarna het misdaadcijfer weer stijgt. Toonaangevend adviesbureau GloboCorp stelt een vernietigend rapport op waarin het demissionaire kabinet wordt aangespoord verdere maatregelen te nemen, gezien steeds meer mensen in de criminaliteit belanden. Hieruit komt het plan voort dat bepaalde activiteiten weer mogelijk worden voor iedereen die elke nacht een uur een patrouilleronde door zijn eigen woonwijk loopt. Zo kan men aantonen dat men orde en handhaving serieus neemt en geen bedreiging vormt voor de nationale veiligheid. Veel Nederlanders melden zich onmiddellijk aan voor “Patrouille voor Plezier”.

———

Fedde Postma (21) logt in op NU.nl. Hij leest: “Demissionair kabinet voert camerapas in.” Zijn hart staat bijna stil, net als jaren geleden na zijn AstraZeneca-vaccinatie in 2022. Het demissionaire kabinet voert een digitaal veiligheidscertificaat in waarmee een burger kan aantonen camera’s in en rondom het huis te hebben opgehangen, succesvol het reïntegratietraject van de reclassering te hebben doorlopen of iedere nacht een uur een patrouilleronde door de buurt te maken. Hij leest enkele reacties.

Karin (43) roept: “Heel goed! Ik heb al mijn camera’s opgehangen en heb daarmee mijn verantwoordelijkheid genomen! Als je geen camera’s ophangt is dat je eigen keuze en aan keuzes zitten consequenties verbonden!” Jens (24) reageert: “Niemand is persoonlijk verantwoordelijk voor veiligheid op straat. In de eerste plaats zorgt iedereen voor zijn eigen veiligheid en we hebben de politie voor hen die dat principe schaden. In plaats van te investeren in managers en procedures hadden we meer blauw op straat moeten hebben. Nu hebben we zelfs minder blauw op straat. Het falen van de overheid wordt dus gemaskeerd door de schuld af te schuiven op mensen zonder camera of crimineel verleden.” Karin: “Dan moet je wel de mensen hebben. Trek jij even een blik politieagenten open?!”

Gerda (62) blèrt: “Als iedereen nou camera’s had opgehangen, dan hadden we al deze maatregelen niet nodig gehad!” André (42) reageert: “Ik maak mij zorgen over de hoeveelheid jongeren die in de criminaliteit belanden. We moeten ervoor zorgen dat we de jeugd een goede opvoeding meegeven. Dit is dweilen met de kraan open. De camera’s zorgen voor schijnveiligheid en doen niets aan de aanwas van jonge criminelen.” Gerda: “De overheid bemoeit zich al heel veel met opvoeding van jongeren. Nu beginnen met opvoeden verlicht niet de druk op de politie. We moeten nu criminaliteit stoppen. De rek is eruit!”

Jeroen (30) schrijft: “Ik zal never nooit camera’s in mijn huis ophangen. Ik bepaal toch zelf wat er met mijn huis gebeurt? Mijn huis is van mij en niet van de overheid of een andere partij. Nu ze mij ook nog gaan dwingen ben ik er helemaal klaar mee.” Linda (44): “En weer een met een ikke-ikke-ikkementaliteit. Camera’s ophangen doe je niet alleen voor jezelf maar ook voor mensen die nergens camera’s kunnen ophangen. Het gaat om groepsveiligheid en die bereiken we alleen door met z'n allen mee te werken. Zwaardere maatregelen veroorzaakt u zelf!”

Ward (22) stelt: “Die camera’s zijn voor mij een veel groter risico dan criminaliteit. Ik woon in een hele nette buurt, er gebeurt nooit wat. Daar zorgen we samen voor. Iedereen kent elkaar. Die camera’s zorgen er alleen maar voor dat kwaadwillenden zomaar kunnen rondkijken in je huis.” Ruud (51) pareert: “Weer die complottheorieën. De kans dat iemand inbreekt in uw camerasysteem is zo ontzettend klein. Praat met de politie, consulteer een veiligheidsexpert. Zij zullen u vertellen dat het gewoon veilig is!” Ward: “Wij zijn allemaal goed opgevoed, goede opleiding, goede baan, “mens sana in corpore sano”. Voor mensen zoals ik is de kans nagenoeg nul dat we een cel zullen bezetten. Voornamelijk allochtonen uit slechte wijken belanden in de criminaliteit.” Melvin (27): “Bron?”

Jolanda (46) werpt op: “Of je nou voor of tegen camera’s bent, het lijkt mij logisch dat we allemaal gebaat zijn bij goede sociale en maatschappelijke veiligheid. Ik erger me ontzettend aan het egoïsme. Als we in zouden voeren dat je geen beroep mag doen op de politie als je geen camera’s hebt opgehangen piepen de meeste mensen wel anders.” Kevin (34): “Geen beroep op de politie zonder camera’s? Dan mag je dat ook niet als je wel eens je vuilnis op de verkeerde dag buiten zet, als je net het groene stoplicht mist maar toch oversteekt of als je geen licht op je fiets hebt. Allemaal onwettige of onveilige situaties die je zelf veroorzaakt.” Jolanda: “Dat is appels met peren vergelijken.”

Wilco (54) bromt: “Kleine groep zonder camera’s maar met grote gevolgen voor iedereen. Deze groep zorgt nog altijd voor de druk op de politie en dankzij hen kan straks de groep die wel netjes camera’s heeft opgehangen zich weer aan beperkende maatregelen houden. De wereld op z’n kop. Simpele oplossing: cameraplicht.” Jesper (30): “Cameraplicht houdt in dat u de overheid toegang geeft tot uw huis om er vervolgens van alles in te stoppen. Ongeacht wat het is, want ja, het is verplicht. Ook bij uw kinderen, kleinkinderen etc. Voor wat? Die paar boefjes die af en toe een pilletje aan elkaar verkopen? Of is de camera het einddoel? U moet gehoorzamen want anders bent u niet meer welkom in de samenleving.” Wilco: “Als dat nodig is voor onze veiligheid dan doe ik dat. IK neem mijn verantwoordelijkheid. U duidelijk niet!”

Fedde verlaat de NU.nl-app en zet zijn telefoon uit. Achterover hangend op de bank sluit hij zijn ogen. Een diepe zucht. Als Hans Smolders nooit voor de camerapas had gestemd in ruil voor de afschaffing van de hondenbelasting, dan was dit alles nooit gebeurd. Zijn gedachten zijn troebel. Emotioneel denkt hij terug aan de tijd dat alles nog normaal was. Die tijd is misschien wel definitief voorbij.

Vanochtend bereikte mij het bericht dat het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - al moet je Welzijn en Sport even wegdenken - niet zal optreden tegen bedrijven die hun medewerkers om een Corona-Ausweis vragen. Hoewel het verboden is van werknemers te eisen een gezondheidsbewijs te tonen, zou dat “niet zo precies” in de wet staan dat het ministerie daarop kan handhaven. Ik moest het even twee keer lezen voordat ik daadwerkelijk bevatte wat daarmee eigenlijk gesuggereerd werd.

"Vaccineren verplichten mag niet,” zegt een woordvoerder van het ministerie. “Een werkgever mag in sommige gevallen wel in samenspraak met de werknemer afspreken om thuis te werken of beschermingsmiddelen te dragen. Maar verdere consequenties verbinden aan het feit of iemand wel of niet gevaccineerd is, mag niet.” In deze reactie vallen mij drie zaken op. Allereerst spreekt het ministerie van “sommige gevallen”. Wat die gevallen zijn wordt niet nader gedefinieerd. Vervolgens wordt gezegd dat “in samenspraak met de werknemer” kan worden afgesproken om thuis te werken of beschermingsmiddelen te dragen. “Samenspraak” duidt erop dat er een overleg gaande is tussen twee gelijkwaardige gesprekspartners, maar gezien er een machtsverhouding bestaat tussen een werkgever en een werknemer, kan dit niet als zodanig worden geïnterpreteerd. Wat nou als de medewerker volmondig nee zegt? Me dunkt dat een werkgever dan graag consequenties verbindt aan dit antwoord, het derde punt.

Zo wordt deze situatie toegevoegd aan een lange lijst van zaken die verboden zijn, maar eigenlijk toch niet. Neem bijvoorbeeld het illegaal verblijven in Nederland. "Niet strafbaar”, maar toch kan je worden uitgezet. Net als bij je werkgever. Geen Ausweis? Niet strafbaar, maar je bent ook niet welkom. Tenzij de illegale zich dagelijks laat testen op Nederlanderschap natuurlijk. Dan is het goed. Maar voor hoe lang?

“De overheid zit tussen twee vuren,” horen we. Nee, de overheid is de blaasbalg én de familie die er warmpjes bij zit.

"HOE HAALT FVD-LEIDER THIERRY BAUDET HET IN ZIJN HOOFD OM TE ZEGGEN DAT JOODSE MENSEN DE OORLOG CLAIMEN???" Aldus ene Corry Nicolay gisterochtend in de Telegraaf. 

Voordat ik een artikel lees, kijk ik altijd eerst even of ik kan vinden wie de auteur is. Toen ik de naam Corry zag staan beeldde ik mij een schuimbekkende kantinejuffrouw in, wat na het lezen van het artikel een correcte voorstelling van zaken bleek. Ik kan geen touw vastknopen aan haar verhaal en vraag mij ten zeerste af waarom de Telegraaf uitgerekend deze tirade publiceert. Als er iets is waar ik moe van word is het feminiene, moraliserende lectuur.

Nou, Corry, het is juist heel erg goed dat hij dat in zijn hoofd haalt. Het stellen van jouw vraag is exact de reden waarom hij het doet.

Het heeft allemaal te maken met het argumentatieve hellend vlak. Als we kijken naar de recente geschiedenis is het al ontzettend vaak voorgekomen dat merkwaardige of verwerpelijke ideeën langzaamaan genormaliseerd werden in de samenleving. Het hele transgendergedoe is een goed voorbeeld. Eerst moesten we respect opbrengen voor travestieten, vervolgens mochten we geen mening hebben over IKEA-chirurgie en momenteel lezen de meest demonische wanvertoningen onze kinderen voor op scholen en in bibliotheken.

Met de coronapas zit het net zo. Eerst konden we ons allemaal vrijelijk door de samenleving bewegen, tot ons werd verteld dat we alles op alles moesten zetten voor de “volksgezondheid”, de “zwakkeren” en de “ouderen”. Uiteindelijk kregen we, na maanden van symbolische maatregelen, idiote angstporno en absurde lockdowns, de “keuze” om ons te laten testen of vaccineren om volledige toegang te blijven houden tot het sociale leven. Inmiddels zijn er al verscheidene aanwijzingen dat de huidige 3G-regel (geimpft, getestet oder genesen) vervangen wordt door een 2G-regel, waarin de optie om je te laten testen vervalt. Daarnaast speelt het bedrijfsleven al met het idee om vaccinatie verplicht te stellen als toegangsbewijs tot de werkplek, worden er 5.000 extra BOA’s opgeleid om de coronapas te handhaven - terwijl er in de zorg geen enkel bed is bijgekomen - en reserveert het demissionaire kabinet doodleuk miljoenen voor vaccinaties in 2022 en 2023. Bovendien is er een groeiende groep Nederlanders die maar al te graag van de daken schreeuwt hoe fijn het wel niet is om weer de vrijheid “terug” te hebben en geen kans onbenut laat om voor te stellen dat ongevaccineerden beter nergens meer welkom zijn. Niet op het werk, niet op de sportclub, niet in de klas, niet in het restaurant, niet in de bioscoop en niet in het openbaar vervoer, maar ik heb ook al gelezen dat er mensen zijn die vinden dat ongevaccineerden niet eens meer hun huis uit zouden mogen. Ik kan er met mijn gedachten niet bij dat mensen zulke ideeën hebben.

Dit benoemd hebbende is het natuurlijk volkomen logisch dat er mensen zijn die zich ernstig zorgen maken. Als één groep in de samenleving zo ontzettend vijandig benaderd wordt, wordt bestookt met verwijten als het zijn van een “egoïst” en het hebben van een “ikke-ikke-ikke-mentaliteit”, dan is daar een zekere parallellie met het verleden in waar te nemen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de covid quarantine villages in Australië. Google die eens voor de grap.

Het is een argumentatieve noodzakelijkheid om een vergelijking te trekken waaruit vervolgens geconcludeerd kan worden of de vergelijking wel of niet logisch consistent is. Ik kan dan ook iedereen aanraden om eens goed uit te zoeken wat er nou precies gebeurde na Hitlers Machtergreifung in 1933 - van kwaad tot erger. Te beginnen alleen al met het voorwendsel dat alle maatregelen tegen joden werden genomen tegen bescherming van de Ariërs. Dat niet-Ariërs geen toegang meer hadden tot bepaalde beroepen, maatschappelijke voorzieningen, evenementen, het sociale leven, sportclubs, scholen, etc. etc. Maar als Hitler alleen even de niet-joodverklaring had ingevoerd, zodat mensen een “keuze” hadden en je weer “volwaardig” mee kon doen als je die ondertekende, dan hadden mensen het toegejuicht. Want dan was er een keuze geweest, en het draait allemaal om de keuzevrijheid van mensen! En als je niet wilde tekenen bij het kruisje, dan moest je leren leven met de keuze die je had gemaakt, zoals dat nu ook overal wordt aangevoerd. Want aan keuzes zitten nou eenmaal consequenties. Toch?

Ieder jaar rond de dodenherdenking wordt ons verteld dat we moeten leren van het verleden, “opdat het nooit weer gebeurt,” maar nou leren we ervan en is het nog niet goed. Alleen voor joden en “joodse organisaties” bestaat de mogelijkheid om te pas en te onpas oorlogsvergelijkingen te maken. Zo zei Wichert ten Have (International Holocaust Remembrance Alliance) in 2020: “Regeringsleiders voeren nu geregeld internationaal overleg over de vluchtelingencrisis. Je kunt meteen een parallel trekken naar hoe dat vlak voor de Tweede Wereldoorlog is gegaan. Dit is een heel belangrijk element in de context van de herdenking van de Holocaust die kan bijdragen aan hoe we aankijken tegen het opvangen van vluchtelingen in deze tijd.” Ook voor links bestaat de mogelijkheid nog enigszins. Zo duurde het niet lang voor Rob Jetten (D66) een oorlogsvergelijking maakte in een debat met Thierry Baudet voor Nieuwsuur. Geen haan die ernaar kraaide. De leus “opdat het nooit weer gebeurt” moet ik zodoende maar met een korreltje zout nemen. Als ik al dit soort - blijkbaar - holle frasen van de afgelopen jaren bij elkaar zou schrapen, dan had de Damschreeuwer waarschijnlijk nog de beste inbreng van alle sprekers tijdens de ceremonies.

Overigens zei Wichert ten Have ook: “Natuurlijk zijn de verschillen tussen de Holocaust en het vluchtelingenvraagstuk groot, maar het gaat erom dat je mensen aan het denken zet over de gevolgen van wel of niet handelen of van het treffen van bepaalde maatregelen.” Laten we het er dan maar op houden dat Thierry Baudet mensen op z'n minst aan het denken zet. Of aan het schreeuwen. Des te beter dus dat het armoedige betoog van gillende keukenmeid Corry in de Telegraaf is afgedrukt, waardoor ik een aanleiding had om dit stuk te schrijven.

Soms lees ik de reacties onder artikelen van nu.nl. Zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Vandaag kwam ik dit pareltje tegen:

“Vaccineren is gewoon voor de samenleving en de volksgezondheid, dus dat dien je gewoon te doen.”

Dit citaat bestaat uit twee delen. Als eerste wordt gesteld: “vaccineren is gewoon voor de samenleving en de volksgezondheid,” en in het tweede deel volgt de conclusie: “dus dat dien je gewoon te doen.”

Laat ik vooropstellen dat “de volksgezondheid” helemaal niet bestaat. In de eerste plaats is iedere burger verantwoordelijk voor zijn eigen gezondheid. Jij kunt niet verantwoordelijk worden gehouden voor de gezondheid van een ander en een ander is niet verantwoordelijk voor jouw gezondheid, tenzij jullie dat schijnbaar met elkaar hebben afgesproken. Als je samen met je vrienden paddo’s neemt maar eentje houdt een oogje in het zeil, dan zou je kunnen zeggen dat die persoon “verantwoordelijk” is als er iets misgaat. Toch heb je - ondanks het feit dat er iemand oplette - toch echt zelf die paddo’s in je mond gestopt. Maar gelukkig - voor sommigen - leven we in een verzorgingsstaat. Als je iets mankeert, of dat nou per ongeluk is of door eigen toedoen, is er hulp. Wil je op geen enkele mogelijke manier zelf aandacht schenken aan je eigen gezondheid, dan hebben we huisartsen, ambulancepersoneel, chirurgen, voedingsdeskundigen, diëtisten, fysiotherapeuten, psychologen etc. etc. Weet je het te schoppen tot een kilootje of 300? Dan zijn er zelfs nog kraanmachinisten die je uit je huis helpen.

Aangezien juist gezondheid een individuele aangelegenheid is, door alle keuzes die wij voor onszelf maken, is het hoogst eigenaardig dat zovelen het woord “volksgezondheid” in de mond nemen. Alleen de minister zou zo kunnen redeneren, maar zelfs dan geeft het mij een onbehaaglijk gevoel. Zijn er veel poppetjes “ziek”, dan gaat het zogenaamd slecht met de volksgezondheid, maar zitten er weinig poppetjes in de lappenmand, dan gaat het juist weer goed. Mochten er veel poppetjes ziek zijn, dan dien je ze allemaal een middeltje toe waardoor dat minder vaak voorkomt, wat hun meningen daarover en hun gevolgen ook mogen zijn. Dan zijn er minder poppetjes met een mankement en gaat het goed met de volksgezondheid.

Deze benadering van “volksgezondheid” heeft meer weg van het beleid van een boer omtrent zijn vee. Stop alle dieren vol met antibiotica en je hebt bijna nergens meer last van. Carola Schouten wilde de veestapel halveren, maar door het bij Hugo de Jonge ingefluisterde beleid zijn er plotsklaps bijna 18 miljoen dieren bijgekomen. Chapeau!

Dit maakt de conclusie van de schrijver, “dus dat dien je gewoon te doen,” alleen nog maar vreemder. Staat het een burger vrij om nee te zeggen of heeft een mens geen eigen wil? De overheid kan wel van alles bedenken. Bij een dalend aantal inwoners zou een abortusverbod ingesteld kunnen worden of een verplichting tot het krijgen van een derde kind. Ter bestrijding van vrouwengeweld zouden alle mannen verplicht kunnen worden tot het ophangen van beveiligingscamera’s in hun woon- en slaapkamer als afschrikmiddel. Wil je dat allemaal niet? Het gaat om ons bevolkingspeil! Het gaat om de veiligheid van onze vrouwen! Dat dien je dus gewoon te doen.

Ik mag hopen dat het aantal mensen dat zo redeneert beperkt blijft, maar gezien de recente ontwikkelingen in Nederland zie ik het somber in.

Vroeger was prinsjesdag nog een echt evenement. Er hobbelde een gouden koets door je beeldscherm met daarop mooie herinneringen aan de glorietijd van onze Vaderlandse geschiedenis. Sinds die weggehuild zijn door marginale zielepieten is er van die koets en die dag nog maar weinig over. Nu krijgen we alleen nog maar te horen dat er 45 miljoen euro wordt vrijgemaakt voor extra handhaving van digitale voorhuidcontroles en schedelmetingen.

Een samenleving met een sociaal-maatschappelijk leven dat alleen toegankelijk is via medicatie of lichamelijk onderzoek heeft meer weg van tbs met dwangverpleging. Het is net of je je vrouw thuis aan de ketting legt, je haar meedeelt dat ze jou moet pijpen omdat jij anders de hele dag chagrijnig bent - waar niemand op zit te wachten - en als ze dat niet doet maak je haar niet meer los en kan ze niet met haar vriendinnen uit eten. “Zo moeilijk is het toch niet om even iemand te pijpen? Je doet het voor een ander!”

Mocht je tien bier verder zijn in de kroeg en je hoort in de verte het sissen van de boa restrictor, wees dan gerust dat je met jouw groene vinkje kunt aantonen dat jouw voorhuid er nog aan zit en je schedel de juiste afmetingen heeft.

Soms lees ik de reacties onder artikelen van nu.nl. Zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Vandaag kwam ik dit pareltje tegen:

“Lastige discussie vind ik het. Ik ben echt van het vaccineren en vind mensen egoïstisch die het niet doen.”

Deze uitspraak bestaat uit drie beweringen. Het eerste deel luidt: “lastige discussie vind ik het.” Hier kom ik aan het eind op terug. Het tweede deel is “ik ben echt van het vaccineren.” Laten we daarmee beginnen.

Het leven bestaat uit veel zaken die mensen als vervelend ervaren. Pijn, honger, oorlog en verdriet bijvoorbeeld. Hiertegen zou je je kunnen beschermen. Als je het liefst zo min mogelijk pijn hebt moet je vooral geen wielrenner worden, want met dik 60 km/u met je kinnetje op het asfalt terechtkomen is erg vervelend. Tevens is het aan te raden om regelmatig pijnstillers te slikken tegen elk wissewasje. Honger ontloopt men in de regel door eten tot zich te nemen. Mocht je er echt niet uitkomen dan heb je altijd nog de VN met noodhulp, maar het is een keer klaar. Oorlog is in de moderne wereld vrijwel altijd het gevolg van bemoeizucht. Doet het buurland iets waar jij je bedenkingen bij hebt, bespaar het dan jouw moreel imperialisme en je zult zien dat je gewoon normaal vrienden kunt blijven. Vind je verdriet het grootste leed in de wereld, dan zou je een andere club moeten steunen dan ADO Den Haag.

Pijn, honger, oorlog en verdriet horen nou eenmaal bij het leven. De een ervaart veel leed, de ander weinig, maar vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken. Hetzelfde geldt voor ziekte. Er zijn vele soorten vormen van en gradaties in ziek zijn, van een snotneus tot terminale kanker. Sommige mensen willen de snotneus aangrijpen om een maand ziek thuis te kunnen zitten, terwijl anderen misschien niet behandeld willen worden tegen kanker en vroeg of laat komen te overlijden. Iedereen gaat op zijn eigen manier met leed om en niet iedereen ervaart dezelfde hoeveelheid leed. En niet iedereen wil dat anderen alles in het werk stellen om hun leed te verzachten.

Voor mensen die het allemaal teveel wordt - en de kans op ziekte zoveel mogelijk willen beperken - staat nog een mogelijkheid open: zoek een hele slimme medicijnman die een dansje rond een toverdrankje doet en jou dit toedient. Nooit meer ziek! Of nou ja, nooit meer die ene ziekte waartegen dat ene toverdrankje schijnt te werken. Maar wat fijn dat jij de mogelijkheid hebt daarvoor te kiezen. De wondere wereld van de wetenschap!

Het derde deel van de uitspraak is van een hele andere orde. “Ik vind mensen die zich niet laten vaccineren egoïstisch,” aldus de reactie. Deze uitspraak is gebaseerd op de aanname dat je vaccineren niet alleen voor jezelf doet, maar ook voor een ander. En die uitspraak is op zijn beurt weer gebaseerd op de aanname dat het erg is als mensen ziek worden of zelfs doodgaan en “besmettingen” derhalve koste wat kost voorkomen moeten worden. Iemand die realistisch in het leven staat weet dat ziektes overal ter wereld voorkomen en niet uit te bannen zijn. En is er eentje op het oog “verdreven”, dan dient zich een nieuw verschijnsel aan dat huishoudt onder de mensen. Het is een nooit eindigend kat-en-muisspel. Zodoende is het volkomen normaal en geen enkel probleem dat ziektes de ronde doen. Misschien is het zelfs beter voor je weerstand om een keer goed ziek te worden. De stelling dat Gerda van 82 uit Zutphen niet overlijdt aan de gele griep doordat jij je hebt laten vaccineren is dan ook absurd. Vroeg of laat zal zij ziek worden en als zij daar niet aan wil overlijden staat het haar vrij om het toverdrankje te drinken. 

Daarom is het gek dat steeds meer mensen recht menen te hebben op niet ziek worden. Waar we vroeger nog spraken van het “oplopen” van een verkoudheid, zeggen we nu eerder dat iemand “besmet” is. Als je een verkoudheid hebt opgelopen, is het onbepaald waar de “schuld” ligt. We gaan er gemakshalve vanuit dat de schuld bij jezelf ligt. Als je met de gele griep bent besmet, dan heeft iets of iemand jou leed aangedaan. Sterker nog, de overheid is actief op zoek naar waar en wanneer dat leed jou aangedaan is. Leed waarvan velen zeggen dat zij er recht op hebben dat hen dat bespaard blijft, terwijl we weten dat leed onderdeel is van het leven en dat iedereen een andere visie heeft op leed en het voorkomen hiervan. De een wil wel vrij van leed zijn en neemt een toverdrankje, de ander aanvaardt de kans op leed en draagt de consequenties. En zo zou het moeten zijn.

Het zal je maar overkomen dat je een nier hebt afgestaan aan een familielid, een kind hebt geadopteerd van een overleden vriend of al jaren als vrijwilliger rondloopt op de kinderboerderij in de buurt, maar van een bankier op internet te horen krijgt dat je een egoïst bent en een “ikke-ikke-ikke-mentaliteit” hebt als je tot het inzicht bent gekomen dat het nemen van het toverdrankje op geen enkele manier leed bij een ander voorkomt. Om op het eerste deel van de reactie terug te komen: het is inderdaad een lastige discussie, maar slechts voor jou, gezien je te weinig inzicht en intellect hebt om de tegenstander te begrijpen.