Nieuwsuur, de verdieping van het NOS journaal en volgens slimme mensen de minst betrouwbare nieuwsbron, vond het tijd om vanavond weer eens FVDuider te spelen. De meest dynamische partij van Nederland is immers niet meer het liberaalconservatieve bolwerk wat het in 2019 was. Jammer genoeg ontbreekt het de duiding, logischerwijs, aan elke vorm van intellectuele eerlijkheid. Zoals gebruikelijk is het hoofddoel van het item duidelijk: De tegenstanders van de status quo zo gek mogelijk laten lijken.

De observatie dat er een globalistische machtsgreep plaats vindt, blijft opzettelijk in het luchtledige hangen om het voor de normie te doen lijken alsof geen zinnig mens zoiets zou kunnen denken. Het getier van duizenden D66 vaders was dan ook stilletjes te horen toen Baudet (die gelukkig wel zelf aan het woord kwam) de enige onderbouwing gaf die in de hele reportage voorkwam. Het getier verstomde in het gehoest van verslikte drankjes toen Baudet ook nog terecht opmerkte dat zijn observaties de rest van de politiek gewoon boven de pet gaan. Verder was het vooral de gebruikelijke NPO trukendoos van non-verbale communicatie, opzettelijke pauzes en cynische toontjes om precies dat te zeggen wat niet werd uitgesproken: die man is gek.

Arjan de Kok, een van de weggelopen sukkels, liet vervolgens zien dat het hem ook allemaal boven de pet gaat. Zonder enig politiek inzicht hield hij vast aan het idee dat Forum voor Democratie heel Nederland mee zou kunnen krijgen voor een soort Ja21 politiek. Toen de verkiezingsuitslagen bekend werden lag hij waarschijnlijk een dutje te doen. De Forumlandrichting werd zoals altijd als iets bizars en sektarisch weggezet, terwijl het het meest Nederlandse en meest logische instinct denkbaar is: de zuil. Waarom nog leven met de hordes schaapachtige volgers die de zittende macht nog achter zich heeft? De vrije mens wil onder vrije mensen zijn, zoals de katholiek in 1930 onder katholieke.

Vrije mensen zijn er steeds meer, juist corona zorgt voor de opleving van de partij. Bij uitstek de bizarre werkelijkheid van het afgelopen anderhalf jaar heeft meer mensen in doen zien dat onze vrijheid op de lange termijn fundamenteel bedreigd wordt. Daarom is het NPO frame van leegloop, de laatste truc uit de Nieuwsuurdoos, de grootst mogelijk kul. In plaats van leeg te lopen groeide de partij in een jaar met 10.000 leden. Wie er wel weggingen waren inderdaad de opportunisten en midwits: de liberaaltjes die een VVD 2.0 wilden, de door en door moreel verrotte huisjesmelkers, de simpele lui die het nog steeds niet snappen en de doodsaaie lafaards. Juist daardoor is FVD nu sterker, virieler en jeugdiger dan ooit tevoren. Het is weer een verenigde partij met een duidelijk doel dat Baudet al sinds dag één heeft verkondigd: De strijd met de globalistische linksliberale orde aan gaan en Nederland weer tot een vrij, gezond en sterk land maken.

De Nederlandse bestuurders zijn laf en achterlijk, zo geeft de laatste stand in ons nationale halfjaarlijkse cultuurstalingrad aan. Alsof het van bovenaf gecoördineerd is zorgen de perikelen rond corona ervoor dat de verandering van normale pieten naar gecuckte vormen van Piet versneld is doorgezet. Dacht u dat het platteland of de regio veilig was? De roetveegpiet maakt dit jaar zijn intrede in Raalte, Heino, Lemelerveld, Borne, Sneek en Vught. Ook op Texel is onze favoriete twistappel gesneuveld, de bestuurder daar zag zelf niet zoveel kwaad in de kindervriend, maar "je moet wel met je tijd meegaan." Een tijd die bepaald wordt door de schreeuwnegers die zo lang gepijpt zijn door de media dat de ruggengraatloze stakkers er in zijn gaan geloven. Ik ben benieuwd hoe zulke lui "met je tijd meegaan" hadden geïnterpreteerd in de zomer van 1940.

Op 20 november van dit jaar mogen de Chilenen, de bewoners van die vreemdsoortige strook tussen de Andes en de Stille Oceaan, naar de stembus om een president te kiezen. Die strijd, die normaal relatief onopmerkelijk zou zijn, belooft nu interessant te worden. Voor het eerst in lange tijd is er een hardrechtse kandidaat die wat toe kan voegen, de advocaat en politicus José Antonio Kast. Kast is de zoon van Beierse immigranten die in de jaren '50 naar Chili kwamen (het is niet wat je denkt) en broer van Miguel Kast, die als een van de meest prominente economen van de regering van generaal Pinochet gold. Als parlementariër vertegenwoordigde José Antonio de gegoede burgerij van de wijk La Reina in het Chileense parlement. Zijn poging om president te worden valt precies in lijn met die achtergrond.

Kast is zo conservatief als ze maar komen. Hij combineert op zeer Iberische wijze rechtzinnig cultureel conservatisme met hardvochtig economisch liberalisme. Hij spreekt zich uit tegen communisme, politieke correctheid, immigratie, feminisme, het homohuwelijk en de satanische eis op een recht om foetussen te doden en stelt daar het ideaal van een land van hardwerkende christelijke gezinnen in een vrije markt, onder een kleine maar sterke overheid tegenover. Zelf stelt de presidentskandidaat qua vermogen en kindertal (negen stuks) in ieder geval het goede voorbeeld qua hoeksteen van de samenleving.

Het bijzondere aan Kast is echter niet zijn politieke positie, die altijd marginaal heeft voortbestaan sinds de dagen dat Kast's paradijs werkelijkheid was, maar de omvang van het volksdeel dat zich opeens achter dit ideaal heeft geschaard. Kast haalt in de peilingen voor de eerste ronde met gemak de tweede positie achter de groene democratisch socialist Gabriel Boric. Als die uitslag op 20 november werkelijkheid wordt dan zullen er op 19 december alleen nog een hardrechtse en een hardlinkse keuze aan de Chilenen voorliggen. Dat geeft de Chileense Bolsonaro een behoorlijke kans om inderdaad de overwinning binnen te slepen en de linksliberale bubbels weer eens goed te laten sidderen.

Het is de oplettende medemens onderhand waarschijnlijk wel opgevallen dat bij onze tegenstanders alles tegenwoordig een crisis heet. Zo is er de coronacrisis voor een virus vergelijkbaar met een zware griep die slechts regionaal in het voorjaar van 2020 tot problemen leidde, de klimaatcrisis voor de opwarming van onze planeet, de stikstofcrisis die vooral laat zien hoe goed wij zijn voor de natuur en de kansencrisis, een term die gelukkig nooit van de grond kwam, maar dient om te verdoezelen dat de onderklasse gewoon minder capabel is. Of dat echte crises zijn mag u zelf beslissen, wat echter onmiskenbaar wel een echte crisis is, is de asielcrisis.

Ons overovervolle landje mag in het derde kwartaal van anno domini 2021 namelijk weer een stevige bak buut'nlanders opnemen, die uit onze buurlanden Syrië, Afghanistan, Turkije, Somalië en Jemen zijn gevlucht. In totaal steeg het aantal asielaanvragen van 3.355 in het tweede kwartaal, naar 8.845 in het derde. Voor de nareizigers groeiden deze aantallen van 2.580 naar 2.770. Dat klinkt niet als een hoop mensen, maar de gevolgen zijn nu al groot. Deels komt dat omdat VVD fossiel Ankie Broekers-Knol, waarvan je zou verwachten dat ze nog ervaring zou moeten hebben van het opvangen van Belgen in 1914, compleet incapabel is en al niets voor elkaar kreeg met de lage asielcijfers van 2020, laat staan met de huidige toestroom. Haar bureaus kunnen de aanvragen niet binnen een schappelijke tijd beoordelen en daardoor rotten massa's gelukszoekers weg in hun opslagplaatsen. Die opslagplaatsen zijn ondertussen overvol geraakt en dus is Ter Apel boos. Dat werd dan weer weggenomen door de komst van des lands effectiefste en minst effectieve politicus, Geert Wilders, die al twintig jaar elke dag in het parlement boos staat te doen maar nog nooit iets voor elkaar heeft gekregen, behalve dan dat je nu moslims mag haten, maar dat komt eigenlijk door Pim.

Het probleem is iedereen ouder dan 20 wel bekend, want de asielcrisis is een om de vijf jaar terugkerende crisis en onze Build Back Better Bazen voorzien dat dit ook zo zal blijven. Samen met de legale immigratie van bruine arbeiderconsumenten heeft het ervoor gezorgd dat de holtes van ons continent meer zijn dichtgeslibd dan die van Hubert Bruls. Nederland is daarin het hardst getroffen. Wie als jong paar fris en vrolijk de toekomst tegemoet ziet, is ondertussen de grootste naïeveling denkbaar. Hij wordt voor je neus weggekaapt. Zie maar eens aan een huis te komen in een markt waar import voorrang krijgt en bedrijven de rest opkopen. Zie maar eens een veilige buurt te vinden, of een goede vaste baan, of een goede school. Wellicht spreekt ons kamp daarom wel nooit van deze of gene crisis. Wij herkennen dat alles in elkaar haakt, wij lieven niet in meerdere crises, maar in een algemene crisis. En wat de inwoners van Ter Apel betreft, daar gaat Geert jullie niet van verlossen. Kies liever voor een partij met completer wereldbeeld, die kan echt iets voor je betekenen.

In moeilijke tijden leer je je vrienden kennen en moeilijke tijden zijn het. Daarom mogen we ons ook gelukkig prijzen met de hele schare nieuwe vrienden die wij in het afgelopen 1,5 jaar hebben opgedaan. Nu wij de diepte instaren van een waarschijnlijke discriminerende lockdown die speciaal bedoeld is om ons te vervolgen, doen wij dit niet alleen. Want wij, rechtse journalisten, staan zij aan zij met de zelf denkende kroegbaas, met de bezorgde moeder, met zij die het ook niet meer pikken. Wij staan samen van Anjum tot Kerkrade en van Emmen tot Serooskerke. Ons geluid heeft de kracht om te klinken uit alle speakers, te rollen over alle beeldschermen. Het verbindt mensen, clubs, groepen en partijen die elkaar nog nooit hebben opgezocht. Wanneer liepen de conservatief en de hippie ooit tevoren arm in arm, bij protesten en manifestaties, of in geestelijke eendracht op het internet? Nooit.

Maar nu wel. De tirannie van onze overheid heeft uit poederig erts ijzer gemaakt en een hernieuwde lockdown, enkel en alleen tegen ons, zal ons dieper laten gaan. Hugo de Jonge zal ons ongewild smeden tot een stalen oppositie. Ze kunnen ons onder druk zetten, maar wij zullen niet buigen of barsten. Wij zullen gesterkt herrijzen uit het vuur, tezamen, en voor onze rechten en vrijheden blijven vechten. Tot de glorieuze dag waarop we ons gelijk krijgen.

Journalisten zijn tuig van de richel. Ook voor de meestbelovende man van Frankrijk, nota bene zelf op de vleugels van de nieuwsvoorziening naar de relevantie gevlogen, is het zonneklaar dat je de rakkers van het blauwe vinkje dan ook best een beetje mag sarren. Op de wapenbeurs Milipol mocht hij zijn handen even leggen op een Ultima Ratio snipergeweer, een serieus schietijzer dat ook door de antiterreureenheid Recherche, d’Assistance, d’Intervention et de Dissuasion (RAID) wordt gebruikt. De grijnzende dondersteen kon het natuurlijk niet laten om het wapen even op te tillen en het vervolgens op een van de omstaande journos te richten, met "ken je lachen." als toedracht. De journos waren daar logischerwijs minder over te spreken en dus kan Eric Zemmour vanaf vandaag wederom een controverse bijschrijven.

Het gehuil van de prulschrijvers is natuurlijk je reinste aanstellerij. Mensen die dag in dag uit als bloedhonden overal aan zuigen om nieuwtjes voor propagandadoeleinden te verkrijgen moeten wel tegen een stootje kunnen. Het geweer was natuurlijk niet geladen en Zemmour is bovendien zelf decennialang journalist geweest. Gejank in de ruimte, maar het past wel in het patroon van journalisten die na eeuwen aan bagger spuien eindelijk eens de bal teruggekaatst krijgen en daarom heel bang zijn geworden. Onze dondersteen boeit de controverse natuurlijk niets, die gaat gewoon vrolijk verder, op weg naar het presidentschap.

Grote ontsteltenis vandaag over de überschattige romper van de JFVD. De ogenschijnlijk doodsimpele en compleet vanzelfsprekende boodschap dat het beter is om je eigen volk, de dragers van je eigen cultuur, in stand te houden dan steeds vreemdelingen te importeren, leidde tot enige commotie onder de 80% van dit land dat het spoor compleet bijster is. Volk is een vies woord en dus liepen weke christenen en liberale ultraindividualisten uit om etnische apathie en uitstervingsgospel te prediken.

Voor wie niet uit wil sterven schets ik een leuker scenario. Wat als de FVDers het bericht nu eens werkelijk ten harte namen? Demografie is het lot en de omstandigheden zijn ons nationaalgezinden slecht gezind, dus we mogen het lot best een beetje meer naar onze hand zetten. Vandaar het volgende gedachte-experiment: De FVD babyboom.

Dat zit zo. Vorige Tweede Kamerverkiezing behaalde het Forum voor Democratie 500.000 stemmen. 20% daarvan werd uitgebracht door 18-24 jarigen. Hiermee was het een van de jongste partijen van Nederland en de grootste rechtse partij onder de jeugd. Dat is een veelbelovend demografisch potentieel. De geslachtsverhouding onder de stemmers was ongeveer gelijk en daarom zijn van de 100.000 18-24 jarige FVD stemmers, 50.000 jonge paartjes te maken. Vandaaruit is het de vraag hoe ver je wil gaan. Als ze allemaal 3 kinderen krijgen komen er 150.000 jonge FVDertjes ter wereld, bij 4 al 200.000, bij 5 250.000 enzovoorts. Katholieke gezinnen in de jaren '30, de katholieke zuil gebruikte een zeer soortgelijke strategie om te groeien, konden tot de 15 kinderen krijgen. En dat is slechts het potentieel van de 18-24 jarige FVDers, tel daar de andere vruchtbare leeftijden en de PVVers en SGPers bij op en het rechtse kindertal loopt in de miljoenen. Terwijl onze liberale en progressieve vriendjes en vriendinnetjes juist geen kinderen krijgen vanwege hun carrière en het klimaat. Demografie is de toekomst en de toekomst is aan ons, we moeten alleen nog even aan de slag.

Het jongste toneel van de strijd om de vrijheid van Europa is de meest noordoostelijke havenstad van Italië. In het statige Triëst, reeds zo doordesemd van geschiedenis, flakkert het verzet tegen de dictatoriale maatregelen van de regering Draghi op. Morgen, de 15e, zal in de werkplaatsen van geheel Italië van de medewerkers worden geëist dat ze een QR code presenteren, voordat hen wordt toegestaan hun dagelijks brood te verdienen. Het is vaccineren of om de 48 uur tegen betaling testen. Voor hen die daar niet aan mee doen wacht de kou en honger van werkeloosheid en afstoting door de samenleving.

"Niets daarvan." Weergalmt nu de stem van Triëst. De havenarbeiders zijn van ongemak, over woede, naar opstandigheid en opstanding gekomen en nu staan zij tegenover de regering. Morgen, wanneer de ijzeren klauw van Draghi zich finaal over de laars laat zakken, zal de haven van Wenen aan Zee stil liggen. En niet alleen Triëst zal staken. De havenarbeider, de eerlijke en echte man uit het volk, heeft zich in heel Italië vastberaden verklaard om zich achter het initiatief te scharen, en kreeg daarin bijval van de vrachtwagenchauffeur. Samen kunnen de transportarbeiders met gemak het land platleggen. Zonder arbeid rusten de kranen in hun stellingen, de vrachtwagens in hun parkeerplaatsen, de containers in de terminals en de schepen aan de kades. Zonder transport zal de economie snel spaak lopen. De oude waarheid geldt nog: Gansch het raderwerk staat stil als uw machtige arm het wil.

Dus kwamen de bureaucraten en bestuurders met hangende pootjes aan, om de binken van Triëst om te kopen. Minister van Binnenlandse Zaken Luciana Lamorgese smeekte hen de actie af te blazen in ruil voor gratis testen. Ze kreeg een vette nul op haar rekest. Vakbondsleider van de Coördinatie van Havenarbeiders van Triëst Stefano Puzzer, heeft al aangegeven dat hij met niets anders akkoord zal gaan dan de volledige afschaffing van het coronapaspoort op alle werkvloeren. De arbeidsvoorman heeft eveneens verklaard dat de economische schade, die gigantisch kan worden, volledig te danken zal zijn aan de dictatoriale, criminele koppigheid van de regering. Een confrontatie lijkt dan ook onherroepelijk. Italië staat aan de vooravond van de eerste grootscheepse, gecoördineerde arbeidsactie tegen de coronamaatregelen en wij kunnen niet anders dan ons enthousiasme de boventoon laten vieren. Leve de havenarbeiders van Triëst, leve de burgerlijke ongehoorzaamheid en leve de vrijheid, want de vrijheid zal zegevieren.

Nieuws over een aanslag bereikt ons uit Kongsberg, een plaats 100 kilometer ten zuidwesten van Oslo. Zoals vaker bij Noorse aanslagen heeft het verhaal een hoog uitzonderlijkheidsgehalte. Een man gewapend met pijl en boog heeft daar op mensen geschoten en daarbij meerdere doden en gewonden veroorzaakt. De politie heeft hem inmiddels opgepakt. Over het motief is weinig tot niets bekend, terrorisme wordt niet uitgesloten, maar een vikingruzie lijkt ons waarschijnlijker.

Update: De dader blijkt een etnische Deen van 37 die zich had bekeerd tot de Islam en bij de veiligheidsdiensten in beeld was vanwege radicalisering, maar de politie kan blijkbaar niet 1 en 1 tot 2 maken, dus doet nog ingewikkeld over het precieze motief.

Hij had het allemaal, een goede kop, een snelle babbel en een jeugdige uitstraling, maar de politieke carrière van Sebastian Kurz, de jongste Oostenrijkse kanselier ooit, komt vandaag ten einde in een pijnlijke zweem van schandaal en schande. Vier jaar lang bestuurde de jonge virtuoos aan het hoofd van de Christendemocratische ÖVP het land van de Donau en de Alpen. De verkiezingen van 2017 brachten een coalitie met de nationaalpopulistische FPÖ en een voorbeeldrol voor Oostenrijk voor grote scharen rechtse Europeanen. Een samenwerking tussen de populisten en het establishment, centrumrechtse medewerking voor het beteugelen van immigratie en een gezonde democratie die een hervormingskoers in Europa voer, het bleek allemaal opeens mogelijk in het schone Oostenrijk. Toch was Oostenrijk niet zo schoon. FPÖ voorman Strache bleek voor publicitaire steun diensten te willen verlenen aan de Russen en het kabinet kwam ten val. Dus zwaaide Kurz behendig de andere kant op. Na een monsterzege in de verkiezingen van 2019 ging de christendemocraat in zee met de Groenen, die hij volledig wist te domineren. Feitelijk had de ÖVP het in het Oostenrijkse alleen voor het zeggen.

De vraag is of deze bliksemcarrière plaats had gevonden zonder het corruptieschandaal dat zich achter de schermen al die tijd voltrok, maar nu pas naar buiten is gekomen. Kurz bleek de architect van zijn eigen hype. In 2016, toen hij nog Minister van Buitenlandse Zaken was, had hij de mening opgevat dat de hoofdrol in de Oostenrijkse politiek eigenlijk aan hem zou moeten toebehoren. Met een groepje vertrouwelingen bekokstoofde hij toen het plan om een mediacampagne op te zetten met 1,5 miljoen piek staatsgeld. Kranten werden betaald om het merk Kurz te promoten en peilers werden omgekocht om zijn populariteit groter voor te doen dan echt het geval was. De mens, kuddedier dat hij is, kan tegen zulk psychologisch geweld niet op. De peilingen werden zichzelfvervullende profetieën, de toenmalige partijleider van de ÖVP moest wijken voor zijn Minister van Buitenlandse Zaken en Kurz werd kanselier. Het bleek een faustische zet waar het wonderkind maar vier jaar van heeft kunnen genieten. De druk van het bekend worden van de constructie heeft hem vandaag gebroken, al blijft hij vooralsnog partijleider. Het wrange lot wil dat hij wordt opgevolgd door, juist, Alexander Schallenberg, de Minister van Buitenlandse Zaken.

De hoop van Frankrijk is klein, tenger, donker en draagt een geniepige glimlach onder zijn herkenbare, diep uitgehouwen gelaatstrekken. De journalist en schrijver Eric Zemmour lijkt op weg te zijn naar een hele serieuze deelname aan de presidentsverkiezingen van april volgend jaar. Hoewel hij zich nog niet officieel heeft gekandideerd, heeft hij zich in de peilingen aangesloten bij een groep poursuivants, die kans maken om de eerste ronde door te komen en in de tweede ronde de strijd aan te binden met de gedoodverfde favoriet, zittend president Emmanuel Macron. Waar Zemmour in juni op 5,5% en in augustus op 7% kon rekenen, staat de polemist in de peilingen nu zelfs op 18% van de stemmen. Hij heeft zich er daarmee tussen gevochten in een druk rechts speelveld met natuurlijk Marine le Pen van het Rassemblement National, maar ook een nog te bepalen kandidaat van de liberaalconservatieven van Les Républicains en dat is een fikse prestatie.

Een blik op de interne dynamiek van Frans rechts verklaart goed waarom. Les Républicains zijn door de hardrechtse wind van Brexit, Trump en Le Pen naar rechts opgeschoven, maar blijven neoliberale systeempolitici die de vergeten man, het echte hardrechtse electoraat, niet aan kunnen spreken. Le Pen kon dat van oudsher altijd wel, maar is de afgelopen jaren retorisch en intellectueel vooral een zwakke schakel gebleken. Rechts Frankrijk is Le Pen’s falen in de presidentiële debatten tegen Macron in 2017 nog niet vergeten. In Zemmour moet ze qua intelligentie en kennis haar meerdere erkennen. Zemmour buit dat uit door de voorvrouw van het Rassemblement National weg te zetten als een dommige, zwakke en vulgaire volksvrouw en dat verhaal slaat aan. De grote electorale kracht van de Algerijns-Joodse opiniemaker ligt ook meteen juist in het feit dat hij het tegenovergestelde van die eigenschappen vertegenwoordigt.

Zemmour is geen man van het volk, maar een intellectueel en bovendien de belangrijkste opiniemaker van rechts Frankrijk. Zijn boeken, die steevast de teloorgang van Frankrijk als onderwerp hebben, zijn bestsellers en met zijn dagelijkse nieuwsshow Face à L’Info trekt hij soms zelfs meer dan een miljoen kijkers. Zemmours ongezouten mening is zijn sterkste wapen, politieke correctheid heeft maar te wijken. Eric Zemmour spreekt altijd de harde waarheid. Er is geen links standpunt of hij heeft het wel aangevallen en geridiculiseerd. Soms was het grof, maar hij had altijd een punt. Uiteraard wordt hij daardoor verguisd door zijn tegenstanders en kan hij zwemmen in de ‘controverses’, maar voor de normale Fransen is hij toch vooral de man die zegt wat iedereen denkt en dat maakt hem populair.

Het bijzondere is dat zijn populariteit zich uitstrekt over zowel het traditionele burgerlijke electoraat van Les Républicains als de onderklasse die op het Rassemblement National stemt. Zemmour kan als nieuwe, frisse, vaandeldrager zowel de vergeten boer in Lotharingen als de diepgelovige kleine ondernemer uit het Loiredal, zowel de toiletjuffrouw in Toulon als de jonge ontwerpster in Rambouillet, aanspreken. Hij vertegenwoordigt de belofte dat het land eindelijk weer normaal en vertrouwd wordt. Hij zal de president worden die het land van vreemdelingen, aanslagen, misdaad en vergane glorie weer om zal zetten in een land van Fransen, vrede, veiligheid en arbeid. De banlieues worden opgeruimd, de moslims moeten kiezen tussen integreren en vertrekken en Parijs wordt weer de stad van de liefde in plaats van Detroit aan de Seine. Het is een verhaal dat na vier jaar onrust logischerwijs op sympathie kan rekenen.

Als het Zemmour lukt om zijn rechtse (en linkse) rivalen in de eerste ronde voor te blijven, dan moet de verassing van 2022 het in de tweede ronde opnemen in een een-op-een strijd met de man van het establishment, president Macron. Die voormalige Rotschild bankier was niet zo Jupiteriaans als beloofd en heeft vier hele zware jaren achter de rug. Hij kampt steevast met een lage waarderingsgraad van het Franse volk, maar uiteindelijk maakt dat niet veel uit want ook als impopulaire politicus is hij nog steeds de populairste politicus. Welke leider kan zich überhaupt meten aan de, vaak torenhoge, eisen van een Romaans land? Laten wij ons ook niet blindstaren op de gele hesjes. Die stemden in 2017 op Le Pen of, nog vaker, helemaal niet. Uiteindelijk kiest een meerderheid van de opgekomen stemmers de president. Is het ongenoegen over Macrons rodeorit groot genoeg om een machtswisseling te garanderen? De huidige peilingen wijzen op 45% om 55% in een tweestrijd tussen Zemmour en Macron. Dat is een soortgelijke peilingscore als Le Pen enkele maanden geleden nog haalde en dat suggereert groeipotentieel. De uitdager is dus helemaal niet kansloos. Een koude winter met peperduur gas en Macron gaat de lente in als absolute crisispresident van een verkleumd land.

Laten we dan ook bidden voor een koude winter. Niet in de laatste plaats omdat bekend is dat Zemmour ook best wat ziet in een aansluiting van Wallonië bij Frankrijk. Als we er nu eens een opsplitsing van heel België van maken, dan kan geen Nederlander zich nog een betere kandidaat voor het Élysée wensen.

Nostalgie is een sterk wapen. Bij de Romeinse gemeenteraadsverkiezingen van 3 en 4 oktober was het Rachele Mussolini, de kleindochter van de oorspronkelijke goddelijke kale, die van alle kandidaten de meeste stemmen kreeg. De politica van de nationaalconservatieve Broeders van Italië kon op de voorkeur van 8.200 stemmers rekenen en dat is genoeg voor een zetel in de Romeinse gemeenteraad. Volgens haarzelf speelde haar achternaam echter maar een kleine rol in haar verkiezing, ze zou vooral met hard werken de aandacht hebben getrokken. Het feit dat ze in 2016 maar 657 stemmen kreeg geeft dat idee enige legitimiteit, maar Rome, dat altijd een sterke nationaalgezinde onderstroom heeft behouden, zal de naam vast niet over het hoofd hebben gezien.

Net zoals hun neven van het CDA, houdt de islamdemocratische partij NIDA het voor gezien. De partij, die vertegenwoordigd is in de gemeenteraden van Rotterdam (2 zetels) en Den Haag (1 zetel), heeft besloten niet meer mee te doen met verdere verkiezingen en wordt nu een lobbygroep.

NIDA begon ooit vrij machtig. Ondanks zijn status als meest conservatieve moslimpartij van Nederland, maakte het deel uit van een links blok in de Rotterdamse gemeentepolitiek. Etnische belangenverbanden gaan, zoals u weet, immers altijd boven ideologische belangenverbanden. Daarom kwam de lijsttrekker van NIDA, meneer Nourdin El Ouali, ook van GroenLinks, ondanks zijn complete gebrek aan affiniteit met progressivisme. Het verband klapte al snel over dat ene grote etnische hangijzer, de kwestie Israël-Palestina. Als waarachtig islamitisch heethoofd liet El Ouali zich iets te zeer door de zaak prikkelen en vergeleek hij de kolonistenkust, zoals op zo'n moment ook gewoon niet meer dan logisch is, met ISIS. Als waarachtige bangeschijters durfden de linkse partijen, van wie de mening over Israël stiekem zeer soortgelijk is, publiekelijk ook weer niet zo ver te gaan.

Het betekende het einde van de daadwerkelijke relevantie van NIDA. Niemand wilde meer met ze samenwerken en het vervelende was dat ze niet eens 'issue ownership' over Israëlhaat konden claimen, aangezien ze dat bij DENK subtieler en beter kunnen. NIDA had überhaupt last van DENK, want het constante floppen van hun verkiezingsdeelnames kwam sowieso door het olijke trio Kuzu, Azarkan, Öztürk, dat de moslimstemmers steeds voor hun neus wegkaapte. Volgens NIDA zit de falende parlementaire tak van de partij dan ook alleen maar in de weg bij het bereiken van een islamitischere samenleving. In de achterkamertjes denkt men meer te kunnen bereiken. Of dat waar is, valt heel sterk te betwijfelen.